Alison Sudol, beter bekend als A Fine Frenzy, brak vorig jaar door met de mooie Almost Lover single en het One Cell In The Sea album.
Deze Amerikaanse singer-songwriter is nu terug met haar tweede album Bomb In A Birdcage.
Eigenlijk is het een beter album dan haar vorige, maar ik vraag me af of het net zo’n succes wordt.
Opvallende nummers
What I Wouldn’t Do is de vrolijke opener van Bomb I A Birdcage. Met het getokkel op een akoestische gitaar, handgeklap en een meefluitbaar refrein is dit een ideaal liedje voor een feel-good reclame spotje of zo. Prettig.
Ook Blow Away mag er zijn. Prettige melodie, tempo en redelijk aanstekelijk. Dit nummer is helaas als single geen hit geworden.
En dan is er ook nog de Happier single, wellicht het beste liedje op dit album. Dromerige melodie en zoete vocalen, waarbij Alison me bij vlagen doet denken aan KT Tunstall. Helaas is ook deze single (nog) geen succes geworden:
Conclusie: succes?
Bomb In A Birdcage is een beter album dan One Cell In The Sea, het debuut album van A Fine Frenzy, omdat het geluid voller klinkt. Het klinkt meer als het werk van een band, en ligt er minder nadruk op ballads, waardoor het een evenwichtiger album is geworden. Ook het toonaangevende AllMusic.com geeft dit nieuwe album een betere beoordeling.
Toch lijkt het erop dat het album een minder groot succes zal worden, omdat de voorafgaande singles Blow Away en Happier tot nu toe nog geen deukje in onze (of andere) hitlijsten hebben weten te schoppen.
Dat is jammer want A Fine Frenzy is een te leuk bandje om als eendagsvlieg (van Almost Lover) bestempeld te worden.