De single The Day That Never Comes deed vermoeden dat Metallica terug in vorm is. Death Magnetic, het nieuwe album van Metallica, bevestigt dit nogmaals.
Het is vooral het snelle tempo van de nummers op Death Magnetic dat een energieke en geïnspireerde indruk achterlaat. Daarbij doet het album me vaak denken aan eerdere opnamen van Metallica en bevat het eigenlijk niet veel nieuwe dingen. Het lijkt wel alsof Hetfield, Ulrich, Hammet, Trujillo en producer Rick Rubin (!) een grondige analyse gemaakt hebben van hun eerdere albums om te zien wat werkt en wat niet.
En die aanpak is succesvol, want met Death Magnetic levert Metalica een van hun beste albums af.
Opvallende nummers van Death Magnetic
Afgezien van de single The Day That Never Comes bevat Death Magnetic nog meer nummers die erg aanstekelijk zijn.
This Was Just Your Life is de opener van het album en doet meteen al denken aan het klassieke Metallica: Rustig intro, gevolgd door meerdere drum-breaks en een tempo versnelling. Pas na 2 minuten hoor je de eerste gezongen woorden van James Hetfield.
End Of The Line klinkt ook als een oud Metallica nummer, waarbij de zanglijn van de coupletten me sterk aan het laatste gezongen deel van One doet denken.
Broken, Beat & Scarred en All Nightmare Long bevatten lekkere snelle stukken. De intro-klanken van dit laatste nummer doen me overigens even denken aan Enter Sandman, maar het nummer gaat daarna een heel andere en veel snellere kant op.
Cyanide heeft een erg aanstekelijke riff en bevat opmerkelijke tempo wisselingen.
Suicide & Redemption is het langste nummer op Death Magnetic en duurt ongeveer 10 minuten, waarin veel ruimte is voor prettige instrumentale delen.
My Apocalypse is de afsluiter en tevens het kortste nummer van het album. Het nummer doet me wat tempo betreft denken aan hun eerste album Kill ‘M All en is erg aanstekelijk.
Unforgiven III ?
Ja, je leest het goed, op dit album van Metallica is ook een nummer met de titel Unforgiven III te vinden. Het intro van dit nummer is sterk geïnspireerd door de muziek (piano, blazers) van Ennio Morricone, waarvan Metallica al eerder covers opnam, zoals het magistrale Ecstasy Of Gold.
Jammer genoeg verliest Unforgiven III aan kracht wanneer de minder spannende zanglijn het mooie intro beëindigt. Toch is dit nummer wel een aanstekelijke rockballad geworden, o.a. door de fraaie laatste helft (solo e.a.), en is het daarmee een prima opvolger van de eerdere twee Unforgiven songs. Dit moet haast wel een volgende single worden.
Death Magnetic – Nieuw begin voor Metallica
Met Death Magnetic neemt Metallica afscheid van haar ‘Bob Rock’ periode, die begon met het fameuze ‘Black Album’ en dankzij albums als Load, ReLoad en St. Anger verder werd voorgezet, waarbij overigens het succes en de aanstekelijkheid wel langzaam afnam.
Met Death Magnetic begint Metallica aan een nieuwe aanstekelijke periode, die wat mij betreft de vergelijking met het ‘Black Album’ kan weerstaan, ook al is Death Magnetic niet zo vernieuwend.
Verder zal de tijd moeten uitwijzen of Death Magnetic ook zo succesvol zal zijn. Dat zal deels afhangen van de opvolgende singles. Het zal me in ieder geval verbazen wanneer dit album straks niet op 1 binnenkomt in de Billboard album lijst.
Ik meen me te herinneren dat jij je ook zo aan die ‘annotations’ ergerde? Ik wist het niet, maar even googlen geeft wel de uitzetoptie rechtsonder aan (zie ook http://www.huiges.nl/archive/9403/Youtube+annotations ), een volledig blokscript heb ik nog niet gevonden, maar als jij je verveeld en op basis van het huidige uitzetknop iets kunt bedenken hou ik me aanbevolen 😀
Ha, dat zou wel tof zijn om die annotations permanent uit te schakelen. Ik heb ook al zitten zoeken, maar voorlopig nog niets gevonden. Ik kwam wel veel negatieve reacties tegen over annotations en ik vermoed dat daarom ook de (tijdelijke) uitzetknop in het leven is geroepen.
Er zal vast wel iemand zijn die met een extension of aanpassing in de embed code dat kan uitschakelen. Hoopgevend daarbij is dat het Video signaal en de annotations laag gescheiden van elkaar zijn. Zo worden op iPhones annotations bijvoorbeeld (nog) niet weergegeven.
Het spijt me Peter, maar ik ben het niet met je eens (op het stuk over geen vernieuwing na dan). Ik vind Death Magnetic een best wel krampachtige poging om een tweede “…and Justice 4 All” te maken. Technisch is het allemaal, zoals te verwachten was, ruim voldoende (hoewel de stem van James Hetfield er de afgelopen jaren logischerwijs niet beter op is geworden), maar toch raakt het me helemaal niet. Omdat het meer van hetzelfde is. Het is inderdaad bijna 20 jaar geleden dat ze dit voor het laatst gedaan hebben, maar toch.
Kirk Hammett vind ik overigens het minst vernieuwend, voor zijn solo’s past hij al jaren hetzelfde truukje toe waardoor ze eigenlijk allemaal hetzelfde klinken.
Tot slot: de teksten. Tja. Veel venom, death, suicide, scars, slaves, masters, misery etc. etc. Maar eerlijk is eerlijk, het is natuurlijk altijd al zo geweest. Bij Metallica gaat het voornamelijk om de muziek. En op de eerste vier albums kan ik gewoon wel genieten van de combinatie van snoeiharde metal met simpele, blafbare teksten. Maar ook hier dus weer: weinig vernieuwing.
Conclusie (voor mezelf): misschien had ik toch liever een wat volwassener geworden Metallica gezien (en dan niet de Metallica van de afgelopen 15 jaar, want dat was best wel naar). Bij een band als Iron Maiden zie je, zeker na de terugkeer van Adrian Smith en Bruce Dickinson begin deze eeuw, wel een behoorlijke groei, voornamelijk op tekstueel vlak. Deze heren was ik na de 80’s ook uit het oog verloren (mede door veranderende muzieksmaak), maar sinds kort ben ik weer helemaal fan, want ze zijn op een prettige en juiste wijze meegegroeid. Misschien komt dat bij Metallica ook nog, wie weet… ik gun het ze wel van harte, want ze hebben ondanks de missers die ze de afgelopen jaren hebben gemaakt natuurlijk een behoorlijke staat van dienst.
@Jeroen: Mooie analyse van je. Ik moest ook vaak aan Justice denken bij het luisteren naar Death Magnetic en er zijn zeker wel overeenkomsten: Gemiddelde lengte van de nummers, One vs The Day That Never Comes.
Zonder de snelle momenten van Justice teniet te willen doen, vind ik Magnetic toch over het algemeen sneller klinken en klinkt het me een stuk inspirerender in de oren dan albums als St. Anger, Load en ReLoad. Daarmee is Metallica wat mij betreft weer terug op het (commerciele) niveau van hun zwarte album.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd: Op welke wijze zou Metallica nog verder kunnen/moeten groeien?
-Tekstueel? (andere thema’s? over eh, ouder worden of politiek?)
-Muzikaal? (verrijking van instrumentatie? Mandoline, gong, overdubs, synths?)
En zal dat commercieel goed uitpakken? Sommigen vinden dat Metallica na Master Of Puppets steeds commercieler werd (videoclip voor One, daarna single-formaat liedjes, ballads en Bob Rock op het Black album). Dit zorgde er wel voor dat Metallica bekender/succesvoller werd. Had Metallica anders dan telkens weer speed-metal albums moeten uitbrengen? Dan was het nu wsl nog een underground band geweest.
@Peter: ik zal er dit weekend nog ‘s goed voor gaan zitten. Ik ben het helemaal met je eens dat ze met dit album in ieder geval weer op het ‘juiste pad’ zitten. Maar ik had zo graag nog iets extra’s gehoord. lk mis denk ik toch vooral de vernieuwing in de teksten. Andere thema’s? Ja, waarom niet? Je wilt een band graag ‘meenemen’ als je ouder wordt. Bij Metallica lukt dat vooralsnog niet echt. Vroeger was ik wel in voor een potje hel en verdoemenis. Nu eigenlijk niet. Ik trek het goed bij de oude nummers, want daar hoort het bij. Niet in de nieuwe nummers. Het klinkt te geforceerd op een of andere manier. Commerciele overwegingen?
En dat brengt me direct bij je volgende punt. Maakt het voor Metallica nog wat uit of iets commercieel goed uitpakt? Ik kan niet in de portemonnee van de heren kijken, maar ik neem aan dat ze inmiddels multi-multi-miljonairs zijn. Misschien doen ze het niet (meer) echt om het geld, maar willen ze weer erkenning voor het afleveren van een ouderwets goed album. Of misschien gewoon ‘jong blijven’. Pfff… ik kom er niet uit.
Goed, ik zal er zoals gezegd dit weekend nog even goed voor gaan zitten.
Overigens: volgende week vrijdag (19 september) is Metallica te gast in Bruce Dickinson’s Friday Rock Show” op BBC6. Lijkt me interessant!
De leden van Metallica zullen ongetwijfeld meer dan genoeg geld hebben, maar zullen waarschijnlijk ook niet vies zijn van het najagen van verdere successen.
Wat verkoopcijfers betreft, kunnen ze wel weer wat verbeteren. Die cijfers bereikten met het Black album een piek en namen daarna weer af. Zie bijvoorbeeld de verkoopcijfers in de VS:
Kill ‘m All – 3 x platina
Ride the Lightning – 5 x platina
Master of Puppets – 6 x platina
…And Justice for All – 8 x platina
Metallica – 15 x platina
Load – 5 x platina
ReLoad – 3 x platina
St. Anger – 2 x platina
Death Magnetic – ?
Hieruit blijft dat St. Anger het minst succesvolle (studio) album van Metallica in de VS is, en vermoedelijk ook wereldwijd.
Ik kan me goed voorstellen dat de band graag ziet dat Death Magnetic een keerpunt in deze afname van verkoop cijfers zal zijn. Ik denk dat dat wel zal lukken, mede omdat Death Magnetic het eerste Metallica album is dat op het Warner Bros label verschijnt. Vaak zie je dat bij (major) label verhuizingen artiesten en bands weer een (commerciele) piek beleven.
Heb het album nu 2 keer geluisterd. Kan er dus nog niet veel over zeggen, want zoiets moet vaak een beetje groeien. Maar na 2 luisterbeurten is mijn voorlopige conclusie:
Lekkere (vaak snelle) rifjes en strak gespeeld, slappe teksten (maar dat hoort ook zo bij metallica), en een verbetering ten opzichte van de hele load-reload-download periode.
Maar toch komt het bij mij niet echt aan. Wellicht proberen de oude mannen toch een tandje te hard om weer jong te zijn ofzo..
Zo’n beetje de hele dag beukt death magnetic al uit mijn arme stereo.
Op luid volume is het allemaal best te pruimen maar vermoeiend. Na elke 3 a 4 nummers moet er toch even worden gepauzeerd. Het niet aflatend tempo en vooral de constant veranderende riffs klinken iets te verkrampt om lekker weg te luisteren. Qua sound zitten de drums soms wat te dik in de mix en iets te weinig bas. Hetfield’s vocalen worden zo te horen niet meer overgedubt waardoor ze nogal dun klinken maar dit zijn slechts details. Het ontbreken van een solide song structuur is het grootste euvel naar mijn mening. De nummers klinken hierdoor vaak all over the place. Het knip en plak werk van St. anger wordt dan ook weer vaak toegepast. Vooral in het nummer “cyanide” is dit erg duidelijk.
Het geheel klinkt vooral als een bewijs aan de wereld dat ze nog kunnen trashen als vanouds. Death magnetic is een goeie aanzet maar nog geen overtuigd bewijs.
Sorry ben het zeer met je oneens. Death Magnetic is een heel slechte plaat. Metallica is sinds 1992 gewoon geen goede band meer. Slechte songs, waardeloze zang, gefriemel van Hammett en Lars is echt een slechte drummer. Het is niet heavy, heeft geen ballen, heeft geen groove, is nergens spannend… de koek is al jaren op. Dit album werd ergens aangekondigd als een terugkeer naar “Master Of Puppets”. Nog niet misschien! Master Of Puppets is een dikke 9, zeker als je het in de tijd plaatst. Death Magnetic is een 5. Maar goed: smaken en meningen verschillen, dat begrijp ik. Veel luisterplezier!
Hoe kan men positief zijn over dit album? Het is net als met ‘Sad Anger’, de titel dat ‘St. Anger’ had moeten hebben, een album dat eerder lachwekkend dan goed is. Het is duidelijk dat men ‘het’ niet meer heeft en dat is een trieste zaak. Dat men positief over dit nieuwe album is, heeft te maken met dat men graag een andere mening wil hebben of dat men geen smaak heeft. Metallica heeft maar 1 goed album uitgebracht en dat is, hoe voorspelbaar dan ook, nog steeds ‘Master of Puppets’. Het is geweldig dat men steeds aan het experimenteren is, maar doe het dan wel goed!
ride the lightening is voor mij de beste