Terugblik PM 2009
Je blijft een raadsel voor me
in alles wat je zegt of doet
Zoals je relatie met chocolade
of wat je met zoveel schoenen moet
Maar meer nog dan dit alles
verbaas ik me over hoe jij me raakt
wat je allemaal met me doet
waardoor je me zo gelukkig maakt
Het zit in je eeuwige glimlach
wanneer je de deur opendoet
en in die slaperige knuffel
wanneer ik weer naar m’n werk toe moet
In je arm voelbaar om m’n middel
bij ‘t slenteren door de stad
en schoenenwinkels ‘no problem’
want tijd hebben we zat
Het schuilen onder een kleine paraplu
bij een heftige regenbui
dat je ‘s avonds na het douchen
rondloopt in mijn te grote trui
Het naar je staren op feestjes
zien hoe jij met anderen praat
en me dan opeens lachend aankijkt
en hoe blij je me daarmee maakt
Het soms ook ergeren aan je houding
Je bent eigenlijk nog koppiger dan ik
Het goedmaken na een ruzie
en ontladen van wederzijdse schrik
En vooral het gevoel van botervliegjes
zoals in die allereerste week
waarin je me je eerste zoen gaf
en zo geruststellend naar me keek
Dan denk ik ook weer aan die dag
waarop het eigenlijk begonnen was
dat moment waarop je me mailde
nadat je voor het eerst dit tekstje las
Wat is dit? Valentijnsvlinders? 😈
Mooi verwoord. En een prachtige twist aan het eind. 🙂
heel gaaf, Peter!
Heel mooi Peter! Ik hoop zo dat je gedichtje zich in de echte wereld afspeelt ipv in jouw ‘verwarrende-zolder-romanticus’-hoofd! Iemand verdient zo’n gedicht te krijgen in ieder geval…