Iedereen kent nog wel het treurige verhaal van Milli Vanilli. De band die aan het einde van de jaren 80 zoveel (jonge) harten wist te veroveren tot bekend werd gemaakt dat de leden hun liedjes niet zelf hadden ingezongen.
Hierbij een korte samenvatting van dat verhaal:
Succes
De succesvolle Duitse producer Frank Farian zocht in 1988 een paar fotogenieke gezichten om een door hem bijeengebracht ensemble van artiesten van een TV vriendelijk imago te kunnen voorzien. In een Berlijns danspaleis vond hij Fab Morvan en Rob Pilatus en liet ze als Milli Vanilli de door het ensemble opgenomen singles promoten.
Met Girl You Know It’s True was het halverwege 1988 raak en scoorde Milli Vanilli haar eerste wereldhit. Ook de opvolgende singles als Baby Don’t Forget My Number, Girl I’m Gonna Miss You, Blame It on the Rain en All or Nothing werden wereldhits en bereikten in 1989 en 1990 vrijwel overal ter wereld de top 5. In februari 1990 wonnen ze zelfs een Grammy voor beste nieuwkomer. Hierbij de clip van Girl You Know It’s True, waarmee ze destijds doorbraken:
(Overigens liep m’n kat de kamer uit toen ik dit nummer opzette 🙂 )
Terugval
Aan al dit succes kwam langzaam een einde toen halverwege 1989 tijdens een Milli Vanilli optreden een playback-band bleef hangen. Hoewel dit destijds door de bezoekers niet of nauwelijks werd opgemerkt, begonnen recensenten zich af te vragen wat er aan de hand was. Dit nieuws lekte langzaam verder uit en steeds meer reporters begonnen Rob en Fab te vragen of ze hun platen wel echt hadden ingezongen.
Op 12 november 1990 geeft producer Frank Farian het op en maakt bekend dat Rob en Fab niet hun eigen liedjes hebben ingezongen. Dit wordt wereldnieuws en iedereen valt over het ‘bedrog’ van Milli Vanilli. Een paar dagen later moeten ze zelfs hun Grammy Award teruggeven:
Op dat moment was net de eerste single (Keep on Running) van hun nog te verschijnen 2e album uit. Het nummer wist het succes van de eerdere singles niet te evenaren, ook al werd het in Nederland nog wel een top 10 hit. Het album werd geen succes en alleen in Europa onder de naam Milli Vanilli uitgebracht. Hun platenmaatschappij Arista verbrak het contract met Milli Vanilli, hun albums werden niet meer uitgebracht en er kwam zelfs een rechtszaak waarna Milli Vanilli concert bezoekers en album kopers geld konden terugkrijgen.
Comeback pogingen
Een paar jaar later namen Rob en Fab een album op waarbij ze wel hun eigen liedjes inzongen. Dit album met de titel Rob & Fab, kwam alleen in de VS uit, maar werd geen succes. Hierbij de clip van de eerste single We Can Get It On, om een beeld te krijgen hoe Milli Vanilli klonk, wanneer Rob & Fab wel hun stemmen gebruikten:
Rob en Fab gaven na het floppen van dit album de moed nog niet op en namen in 1997 een nieuw album (Back and in Attack) op, ditmaal geproduceerd door Frank Farian, die ook al aan de wieg van hun succes stond.
Aan dit initiatief kwam vrij plotseling een einde toen in april 1998 Rob Pilatus stierf aan een hoeveelheid pillen en alcohol. Hij had op dat moment al een lange periode van verslaving, criminaliteit, rehabilitatie en gevangenisstraf achter de rug. Het album waaraan ze werkten werd hierdoor ook niet meer uitgebracht. In de jaren daarna geeft Fab nog wat kleine optredens hier en daar en brengt zelfs een album via z’n website uit, maar bereikt nooit meer de media aandacht zoals die van de hoogtij dagen in 1989-1990. Milli Vanilli lijkt definitief ten einde te zijn gekomen.
Film?
Maar wie weet gaat dat nog veranderen, want vorig jaar werd gemeld dat er een film gemaakt zal worden over Milli Vannilli. Ik vraag me af of dit een succes zal worden, en of iemand nog zit te wachten op een terugkeer van Milli Vanilli op TV of radio, laat staan in de filmzaal. Dat het vorig jaar uitgebrachte Milli Vanilli Greatest Hits flopte zegt volgens mij wel genoeg.
Morgen meer…. (ja echt!)
Oh ja, beste lezer, ooit wel eens in de ban geweest van hun muziek?
Ik zag Fab vorig jaar in dat geflopte zomerprogramma van de VARA (ben even de naam kwijt), waarin hij beweerde nog best leuk de DJ uit te kunnen hangen. Over Milli Vanilli praten deed hij liever niet. Niks meer van gehoord daarna.
Overigens vond ik ze destijds zwaar ok. Ik kan me dan ook nog heel goed herinneren wat voor ophef het was toen het bleek dat ze niet echt zongen. Eigenlijk waren ze hun tijd ver vooruit, dat maakt het wel zuur. Wie zou er nu nog van op kijken dat mensen niet echt zelf zingen?
Volgens mij heeft Frank Farian aardig wat mensen de afgrond in geholpen.
Overigens vond ik ze destijds zwaar ok.
Hoe kijk je nu eigenlijk terug op die liedjes?
Leuk dat je Frank Farian hier nog even aanhaalt, omdat het vervolg op deze post over hem gaat, zie: Frank Farian vs Milli Vanilli.
Dat het fake was allemaal stoort mij absoluut niet. Ik vind de nummers eigenlijk nog steeds erg leuk.
Rob & Fab au naturel was muzikaal gezien toch echt van mindere kwaliteit naar mijn smaak.
Dat Frank Farian logvoer was bedacht ik me ook na bovenstaande post. Ik vond echter dat jij dat ging uitspitten en dat bleek wel heel erg snel te kloppen 🙂
Ha, ik ben er het destijds nooit eh, vatbaar voor geweest. Ik luisterde in die tijd naar de laat jaren 80s rock (Queen, Dire Straits, Toto, Bon Jovi, U2 etc.) en dus is Milli Vanilli voor mij nooit jeugdsentiment geworden.
Dat Frank Farian logvoer was bedacht ik me ook na bovenstaande post.
Inderdaad. 🙂
Ik had beide posts eigenlijk in 1 keer geschreven, maar omwille van de lengte verdeeld over 2 posts, vandaar dat ik het snel achter elkaar kon posten.
Haha, ik vond het toentertijd erg leuke muziek en heb het album ‘All Or Nothing’ op LP gehad. LP … das wel erg lang geleden. Als ik nu weer naar ‘Girl You Know It’s True’ luister, doet het me weinig meer. Echt iets van toen.
Hebben jullie mijn versie van Girl I’m Gonna Miss You al gehoord ?? Hij is net uitgekomen en te downloaden.
Kijk op http://www.steviemaxx.nl
Groetjes Steve 😉