Hoewel ik in een aantal wereldsteden menig museum van binnen heb gezien, beschouw ik me niet als een kunstliefhebber. Dit is wellicht een understatement: Zo vroeg ik ooit tijdens een schoolreisje in het Rijksmuseum aan de toerleidster hoeveel de Nachtwacht moest kosten (iets waar m’n klasgenootjes om moesten lachen) en tegenwoordig haal ik Manet en Monet nog steeds door elkaar.
Toch zijn er een paar kunstenaars die veel indruk op me hebben gemaakt: M.C. Escher, Frank Lloyd Wright en René Magritte. Niet lang geleden heb ik een vierde naam aan deze lijst toegevoegd: Chema Madoz.
Chema Madoz is een Spaanse fotograaf die erg fraaie foto’s maakt van op het eerste gezicht alledaagse dingen, maar waar toch een surrealistisch tintje aan zit. Hiermee doet hij me soms aan Magritte denken en geeft hij me telkens het idee dat ik het jammer vind dat ik het niet bedacht heb.
Verder vind ik het leuk dat hij een aantal foto’s van muziek instrumenten heeft gemaakt, zoals deze piano foto. Waarom zou je in vredesnaam de C-toets vast willen zetten? Wil je een toon heel lang aanhouden? Of juist voorkomen dat iemand die toon gaat spelen? Het gaat hierbij dan nog niet eens om het antwoord, maar om de vragen die je oproept bij de mensen die ernaar kijken.
Enfin, nu heb ik weer muziek gerelateerde munitie voor de kunst-gesprekken op feestjes, waardoor het me, indien nodig, niet heel veel moeite zal moeten kosten om het gesprek naar een veiliger onderwerp (lees: muziek) te sturen. 🙂
Hmm, zou hij ook album hoezen maken?