The Long Road Out Of Eden is de titel van het langverwachte nieuwe Eagles studio album en kwam begin november 2007 uit.
Langverwacht is wellicht een understatement, omdat het vorige studio album van de Eagles, met de toepasselijke titel The Long Run, uitkwam in 1979(!). Wellicht vonden de heren van de Eagles dit ook vrij lang, en hebben ze ter compensatie er meteen maar een dubbel CD van gemaakt.
In die 28 jaar is er veel gebeurd: Solo carrieres ontwikkelden zich, live reunies deden zich voor, alsmede een verbetering van opname technieken. Erg opvallend vond ik dat de Eagles op hun latere live albums (Hell Freezes Over, Millennium concert (box set), en de recente Farewell 1 Tour) een betere band lieten horen dan op het ‘Eagles Live’ album uit 1980. Ongetwijfeld heeft een verbetering in opname technieken hier ook aan bijgedragen.
Disc 1: Ballads zonder scherpe randjes
Ook het ‘Long Road Out Of Eden’ album heeft een kristal helder geluid, maar juist daardoor mist het de scherpe rand die de jaren 70 studio albums van de Eagles kenmerkten.
Dit gebrek wordt versterkt door een tekortkoming in het aantal uptempo en vrolijke nummers op de eerste disc, waardoor het minder afwisselend is dan elk van de voorgaande studio albums. Hierdoor krijg je een overdaad aan ballads (rustige nummers) waardoor de eerste disc van dit album op het eerste gehoor een gezapige indruk achterlaat. Echte muzikale virtuositeit is er op deze disc dan ook niet te vinden.
De disc begint met het a capella gezongen No More Walks In The Wood en doet een beetje denken aan Seven Bridges Road en Hole In The World van eerdere albums.
How Long is het tweede nummer, en tevens de lead-single van dit album. Het is ooit geschreven en uitgebracht door J.D. Souther (die al eerder voor de Eagles schreef), en een van de weinige uptempo songs van de eerste disc. Het lijkt erop dat dit nummer niet voldoet aan de regels van de huidige single hitlijsten, omdat het, zoals het er nu uitziet, geen (Amerikaanse) top 40 hit meer zal worden. Dit is overigens niet vreemd, omdat veel bands op leeftijd moeite hebben een top 40 hit te scoren, ondanks indrukwekkende album verkopen. Indien dit album in 1981/82 was uitgekomen, dan zou de single How Long ongetwijfeld een Amerikaanse top 10 hit geworden zijn,
De overige nummers op de eerste disc van Long Road Out Of Eden zijn vrijwel allemaal ballads, waarbij No More Cloudy Days en Do Something er op het eerste gehoor uit springen.
Disc 2: Uptempo met maatschappij kritische teksten
De tweede disc is veel afwisselender en hierop zijn dan ook de scherpe randjes te vinden. Het begint met het lange Long Road Out Of Eden, waarbij de intro klanken me even doen denken aan Woodstock van Joni Mitchell. Het is een fraai nummer, dat zowel muzikaal als tekstueel interessant is.
Dit nummer wordt gevolgd door I Dreamed There Was No War, een mooi instrumentaal nummer, dat een Mark Knopfler (op z’n piek) achtige sfeer uitademt.
Somebody is een ander opvallend uptempo nummer, waarin vooral de wat rauwere zangstem van Glenn Frey me verbaast. Dit is opvallend, omdat Glenn bij de Eagles meestal te horen is in ballads, terwijl Don Henley, de andere belangrijke frontman, in zowel ballads als uptempo nummers te horen is.
Andere opvallende nummers van de tweede disc zijn Frail Grasp On The Big Picture, waarin we een funkier Eagles aan het werk horen, en Business As Usual, een aardig en stevig Don Henley nummer.
Succes of teleurstelling?
Dit album zal ongetwijfeld hoog binnenkomen in de VS Billboard lijst, en in eerste instantie goed gaan verkopen. Ik ben wel erg benieuwd of dit album het succes van de ‘meest recente’ Eagles albums zal evenaren. Zo behaalde Hell Freezes Over (1994) in de VS 8 maal platina en Eagles Live (1980) en The Long Run (1979) haalden ieder 7 maal platina. Hierbij heb ik het nog niet over Hotel California (1976) en Their Greatest Hits I (1976) en II (1982) die respectievelijk 16x, 29x en 11x platina behaalden in de VS.
Enfin, na 1 keer luisteren kan ik me voorstellen dat sommigen dit album als een kleine teleurstelling zien, mede door de hoge verwachtingen en de overdaad aan ballads op de eerste disc. Ik zal dit album zeker vaker gaan luisteren om hopelijk het tegendeel te kunnen ontdekken. Op dit moment vraag ik me het volgende af:
Van sommige dubbelalbums (zoals Use Your Illusion van Guns ‘n Roses) wordt wel eens beweerd dat het een sterker album zou zijn geworden wanneer er een verdere selectie van nummers plaats vond, en er een enkele disc van werd uitgebracht. Hoewel ik het daar vaak niet mee eens ben, denk ik dat het voor dit album wel een interessant zou kunnen zijn. Ik zou dit album dan openen met het titelnummer, meteen gevolgd door de uptempo single How Long. De rest bestaat dan uit een selectie van uptempo nummers (Somebody etc.), afgewisseld met ballads (No More Cloudy Days) en het album zou als geheel veel dynamischer en daardoor sterker zijn.
Hierbij de clip van de eerste single How Long:
Na diverse keren luisteren naar de nieuwe eagles cd wordt ie alleen maar beter en mooier. Ik vind het een zeer prettig klinkende cd. Tuurlijk staan er een paar mindere nummers op maar dat was ook zo op andere CD’s (LP’s) van de band.
Prima “studio come back van de oudjes”
Helemaal mee eens,
Helaas zie je tegenwoordig teveel cd’s van mensen die zichzelf denderend goed vinden, maar de kwaliteit van de eagles behoort tot de beste van de wereld.
De cd mag wat vlakker zijn dan het werk uit hun jongere jaren, maar de kwaliteit is nog steeds prima in orde, ik zet em weeer aan!
Eagle fans zullen ook deze cd met open armen ontvangen.Persoonlijk snap ik het moeilijke verhaal niet zo. Teveel ballads te weinig zus teveel zo. Draai op mijn bike de cd en krijg veel positieve reactie.
Ik wordt soms zo moe van al dat geneuzel. Teveel ballads, te weinig up temp, gezapig en god weet wat al niet meer. Ik heb zelfs een recensie gelezen waarin stond aangegeven dat het een prima album was maar wel “erg Eagles”. Wat een absolute onzin.
Het lijkt me duidelijk dat je het album juist daarom koopt en niet zit te wachten op bijvoorbeeld “Counting Crows” of “Iron Maiden” stijl op een Eagles album.
Long Road out of Eden is gewoon een ijzersterk album van een van de iconen uit de rock geschiedenis met als absolute hoogtepunten songs als “Waiting in the weeds” en het ijzersterke titelnummer zelf.
Deze kwaliteit wordt tegenwoordig nog maar zelden gesignaleerd op nieuw uitgekomen albums.
Nummer 1 posities op de hitlijsten van alle belangrijke landen die er voor wat betreft rock muziek toe doen zegt voldoende en wie het bijna 3 1/2 uur durende live concert van deze levende legendes op 1 april j.l. in Ahoy heeft meegemaakt weet dat Don Henley, Glenn Frey, Timothy B. Smith en Joe Walsh nog altijd tot de absolute wereldtop behoren.
Van de week weer 2x naar de Eagles geweest en ik denk dat er maar weinig bandjes zijn die dit niveau kunnen benaderen. TOP kwaliteit van de bovenste kant. Op deze leeftijd nog zo’n concert te kunnen geven wat van het allerhoogst niveau is, dat is echt uitzonderlijk. Geweldig dat ze nu eindelijk ook weer eens nieuw materiaal speelden en misstond zeker niet bij het ‘oude’ werk van de mannen, sterker nog het was verhelderend. ‘Waiting in the weeds’ schitterend en ‘Long road out of Eden’ hemels. Ongelofelijk wat een geweldige uitvoering. Dit nummer is ‘DE absolute nieuwe ‘Hotel California’
Lijkt wel of dat ze steeds beter worden. En nu maar hopen of dat ze nog maals terug komen.
Ik snap het allemaal niet. Ben ik dan zoveel eisend? Dat ze er op 1 april wat stijfjes bijstonden tot daar aantoe. (met name Joe Walsh die voor de vrolijke noot moet zorgen was nog niet erg wakker) Diverse Eagle-nummers blijven desalniettemin een lust voor het oor. Maar uitgerekend dat oor waar je het bij hen vooral toch van moet hebben, werd deze avond getreiterd door een verschrikkelijk nadreunende bassdrumsound. Ik snap niet dat de -ik mag toch aannemen professionele- geluidsman achter de mixer een bassdrum op deze manier met zoveel lage tonen de speakers in kan sturen. Het gebonk verdrong de basgitaar totaal en Timothy B. Schmit heeft m.i. die avond dan ook vooral voor jan doedel staan te spelen. Zeer jammer want zo’n concert maak je niet regelmatig mee.